اون

۴۶ سالشه

ولی روحش یک سالشه

پپپپپر از احساس خوبه،پپپپ از انرژی مثبت

هر موقع پیششم فارغ از این رابطه ی خونی حالمو خوب میکنه اینقدر که قلبش مهربونه

کافیه پنج دقیقه فقط نگاهش کنم تا از از این رو به اون بشم

کودک درونش خیلییییییییییی فعاله

از همه ی هم سن و سالاش که هیچ،همه ی جوونای الان بیشتر ذوق داره،بیشتر انرژی داره،بیشتر لذت میبره

اون روز اومده بهم میگه پرتقال کارتون دکتر ارنست رو دانلود کن.دلم واسه احساس خوب کارتون تنگ شده

اخه من چییییییییییی بهش بگم مصداق عینی ذوق

خوش مسافرته

با صفاست

از کمترین امکانات استفاده میکنه تا بیشترین لذت رو از زندگیش ببره

اگه حالشو نگیرن همییییییییشه ی خدا حال و احوالات و احساسش خوبه

حتی وقتی مریض باشه

حتی وقتی مشکلی داره

حتی وقتی خیلی ناراحته

بازم هیچ موقع خم به ابرو نمیاره

از همون ادماییه که همه رو دور خودش جمع میکنه و همه از مصاحبت باهاش لذت میبرن:)

اون روز داشتم فک میکردم منو اون واقعا دو تا رفیق واقعی هستیم.صمیمی:)از همونایی که پیششون ادم خود خودشه و ههههههیچ نگرانی ذهنی نداره که یعنی در موردم چی فک میکنه

اینقدر که با اون بهم خوش میگذره با دوستام و همسن و سالام خوش نمیگذره.اگه قرار به بیرون رفتن باشه صد بار ترجیح میدم با اون باشه تا همکلاسیام.شوخیای اون صد برابر بامزه تر از بقیس.شاید واسه همین تو انتخاب و حفظ دوست اینقدر ضعیف عمل کردم.بعد از بیست سال هنوز یه دوست صمیمیم ندارم.اخه هیچکس اون نمیشه.هیچکس به گرد پاشم نمیرسه:)

منو اون بیشتر از اینکه مادر و دختر باشیم دو تا رفیق صمیمی هستیم:):):)