یه چند ساعتی بود که نرفته بودم تلگرام.قفل گوشیمو باز کردم.تلگرامو زدم.گروه منو دو تا دوستامو باز کردم خشکم زد!
وقتی خبر سرطانشو شنیدم گفتم حتما خیلی جدی نیست و اونجا با اون همه امکانات درمانش میکنن و این حرفا.ولی وقتی شنیدم فوت کرده اصلا باااااورم نمیشد!یه احساس حسرت بی انتها!!!انگار خواهرمو از دست دادم...جز معدود ادمایی شد که برای مرگشون گریه کردم.حیف واقعا!خیلی حیف...
خب
بعد اینکه پرشین بلاگ مطالب دو سالم رو به فنا داد بالاخره عزمم رو جزم کرده که یه وب جدید بسازم.البته خیلی وقت بود میخواستم اما پیوستگی مطالب و ارشیوی که اونجا ساخته بودم دست و پامو بسته بود یه جورایی نمک گیر پرشین بلاگ بودم که خدا رو شکر خودش نمکدونو شکست.البته خیلی حرص نخوردم چون انچنان مطالب جذابی رو منتشر نکرده بودم.بعضیاشونو که اصلا خودمم نمیفهمیدم منظورم چیه.
هنوز نمیدونم با اون وب چیکار کنم.حذفش کنم یا بذارم بمونه؟در هر صورت دیگه اونجا نمینویسم.کمتر بهش سر میزنم شاید دیگه هیچ وقت.اون وب منو یاد یه سری از خاطراتی میندازه که البته هم شیرین داره هم تلخ که میزان تلخیش بیشتره.بنابراین باهاش خداحافظی میکنم.ازش ممنونم که سه سال به نوعی سنگ صبورم بود.ازش معذرت میخوام که هیچ موقع واسش تولد نگرفتم.امیدوارم منو ببخشه.ولی بدونه من هنوز دوسش دارم!
